Felieton

Jako kraj ciągle wybiegamy myślami w bliżej nieokreśloną przyszłość. W wyobrażeniach, jeżeli nie latamy samochodami, to przynajmniej poruszamy się po drogach autonomicznymi pojazdami. Ale jako pracownicy potrzebujemy tego, co tu i teraz da nam pieniądze. Dlatego nie rozumiem kpin z nowego programu Ministerstwa Edukacji Narodowej, które postanowiło sypnąć gotówką na „zawody przyszłości”. A te okazały się, nie ukrywajmy, dość przyziemne.

Fiskus wcale nie zamierza zrezygnować ze przetestowania samozatrudnionych. Widmo gruntownego prześwietlenia przedsiębiorców przez skarbówkę wciąż krąży po ciemnych korytarzach siedziby Ministerstwa Finansów przy Świętokrzyskiej w Warszawie. W grę wchodzą dodatkowe pieniądze dla budżetu, a w podwójnym roku wyborczym każda złotówka jest warta dwa złote.

Jesteśmy 30 lat po transformacji ustrojowej. Wszystko się zmieni – trzeba tylko czasu. Słyszę tę mantrę regularnie rok w rok. I rzeczywiście, mentalność polskich urzędników jakby ewoluowała. Stali się nieco przyjemniejsi w kontakcie, czasami nawet się uśmiechną albo coś doradzą. Nie zmienia się tylko jedno – przedsiębiorca to dla nich wciąż peerelowski kułak i wróg publiczny numer jeden.

I wcale nie żartuję. Polskim kolejarzom naprawdę udało się zmniejszyć liczbę spóźnionych pociągów. I naprawdę wykorzystali do tego zaledwie jeden (dodajmy – bardzo prosty) trik. Jak? Po prostu zmienili definicję słowa „spóźniony”.